«رهبر قنبری» کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد این موضوع که چرا اکثر لوکیشن های فیلم های سینمای ایران در تهران است و کمتر شاهد آثاری هستیم که در شهرستان ها فیلمبرداری شود، اظهار داشت: اولین و مهمترین ماجرا بحث بودجه است که در شهرستان ها بودجه و امکانات کافی وجود ندارد و اکثر تهیه کنندگان سینما هم در شهر تهران مستقر هستند.

کارگردان «او» ادامه داد: نکته بعدی انتقال بازیگران به شهرستان است، این نکته را بگویم که ما بازیگر حرفه ای در سینما نداریم و اکثر بازیگران موجود در سینمای ایران نیمه حرفه ای هستند و  برای هماهنگ کردن هواپیما و سایر کارهای، بازیگران باید هزینه کرد و کلی هم این بازیگران، ادا و اطوار دارند که بعد از دو روز بازی در یک شهرستان نیاز به ریکاوری و چیزهایی از این دست دارند.

کارگردان «روئیدن در باد» در ادامه توضیح داد: مشکل اصلی این است که پول ، سرمایه، دارایی، همه و همه در تهران است و شهرستان ها هم فاقد لوکیشن ها و امکانات مدرن هستند به طور مثال ما در شهرستان مترو یا پل های به روز نداریم.

قنبری تصریح کرد: حتی سیاه لشگر برخی فیلم ها با لهجه حرف می زنند و این کار را خنده دار می کند و یک واپسگرایی و بی انگیزگی در عوامل ساخت یک اثر بلند سینمایی ایجاد می کند.

کارگردان «عروسی حسین» در ادامه افزود: نکته و اشکال اصلی به فیلمنامه نویسان بر می گردد که توانایی نوشتن متون قوی و شاعرانه که به طور مثال موضوع در دل کوه بگذرد را ندارند، نمی دانم چرا این گروه زیاد کتاب مطالعه نمی کنند و فیلمنامه هایی را نمی نویسند که بشود در آن کوه و دشت، پرنده، حیوانات بومی، میراث فرهنگی، دشت و دمن و ... را مشاهده کرد تا برخی کارگردانان از ساخت فیلم سینمایی در دل دود و گازوئیل شهر تهران خلاص شوند.

کارگردان «پرنده باز کوچک» در ادامه افزود: از تمامی این مشکلات که بگذریم، ما فیلم روستایی نداریم مثلاً فیلم سینمایی «خانه دوست کجاست» ساخته عباس کیارستمی را مثال می زنم این فیلم در شهرستان ساخته شده اما نگاه شریف، انسانی و جهان شمولی دارد. اگر یک فیلم سینمایی توانایی نگاه جهانی شدن را داشته باشد دیگر لوکیشن شهرستان معنا پیدا نمی کند. شاید آن روستایی که فیلم را مشاهده می کند، معنا و مفهوم  فیلم را متوجه نشود اما تهرانی ها قابلیت های موجود در فیلم را کاملاً درک می کنند.

قنبری ادامه داد: در جشنواره کودک سال گذشته من تعدادی فیلم از جوانان گمنام دیدم که در روستا ساخته شده بود اما نگاه جهانی داشت، همان گونه که عرض کردم اگر نگاه جهانی در اثری وجود داشته باشد، لوکیشن روستا معنا پیدا نمی کند.

«رهبر قنبری» در پایان این گفت وگو، خاطرنشان کرد: در جمع بندی باید بگویم در شهرستان امکانات فراهم نیست و مشکل اصلی این بحث بنیادین عدم توانایی فیلمنامه نویسان است که توانایی نوشتن آثار بومی در لوکیشن های روستایی را ندارند.